«Ένας γκρινιάρης γείτονας» Μια συναισθηματική και καλοπαρουσιασμένη εμπειρία, όπου ξεχωρίζει ένας Τομ Χανκς που καταφέρνει να συνδυάσει την ανυπομονησία και την τρυφερότητα.
Ο τίτλος "Grumpy Neighbor" δεν αδικεί την τελευταία ταινία του Tom Hanks, ένα ριμέικ μιας σουηδικής ταινίας που ονομάζεται "A Man Called Ove". Μπορεί να ακούγεται σαν μια βαρετή, βασική κωμωδία, αλλά αυτό που έχουμε εδώ είναι στην πραγματικότητα μια αρκετά αποτελεσματική κωμωδία με υπαινιγμούς δράματος, που στηρίζεται στην εξαιρετική κεντρική ερμηνεία του Χανκς. Υποθέτω ότι αν παρακολουθήσατε και σας άρεσε η πρωτότυπη ταινία, δεν υπάρχει λόγος να παρακολουθήσετε αυτό το ριμέικ, αλλά αν ψάχνετε για μια συναισθηματική και ειλικρινή εμπειρία για να ζήσετε αυτές τις μέρες στις ταινίες, το "Grumpy Neighbor" είναι μια καλή επιλογή (αλλά ω μου Θεέ μου, αυτός ο τίτλος...)
Ο Χανκς υποδύεται τον Όττο Άντερσον, έναν ηλικιωμένο άνδρα που ζει πολλά χρόνια στην ίδια γειτονιά, φροντίζοντας όλα να είναι εντάξει, βλέποντας ότι τα αυτοκίνητα δεν παρκάρουν σε λάθος μέρη ή ότι ο ντελιβεράς δεν πετάει εφημερίδες σε λακκούβες ή λασπομενους κήπους. Ωστόσο, η σύζυγός του πέθανε πριν από λίγο καιρό, κάτι που έχει κάνει τον Όττο πικραμένο και κοντόθυμο, ο οποίος στην πραγματικότητα σκέφτεται να αυτοκτονήσει - σε τελική ανάλυση, δεν έχει νόημα να ζει χωρίς την αγάπη της ζωής του. Η γνώμη του θα αλλάξει σταδιακά, ωστόσο, με τον ερχομό μερικών νέων γειτόνων: της ενθουσιασμένης Marisol (Mariana Treviño) και του άχρηστου συζύγου της, Tommy (Manuel García-Rulfo). Μπορεί, στην πραγματικότητα, να είναι αυτοί που καταλήγουν να δίνουν στη ζωή του Όττο νόημα.
Προσπάθησα να μην συμπεριλάβω spoilers σε αυτό το κείμενο, αλλά η αλήθεια είναι ότι το «A Grumpy Neighbor» είναι μια αρκετά προβλέψιμη ταινία. Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς, από τα πρώτα λεπτά, τον τρόπο με τον οποίο θα εξελιχθεί η πλοκή, και γενικά, το σενάριο του David Magee στερείται εκπλήξεων, αρκούμενος στο να μας παρουσιάζει μια συναισθηματικά ειλικρινή, αλλά μη πρωτότυπη ιστορία. Προφανώς, δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη ότι πρόκειται για μια πρωτότυπη ταινία, δεδομένου ότι το "Grumpy Neighbor" είναι ταυτόχρονα ριμέικ και προσαρμογή μυθιστορήματος, αλλά ταυτόχρονα, αισθάνομαι ότι ορισμένα στοιχεία θα μπορούσαν να έχουν προστεθεί σε αυτό, καινούργιο, έτσι ώστε η συνολική εμπειρία να μην είναι τόσο... θολή.
Και δυστυχώς, η συμπερίληψη ενός δευτερεύοντος στοιχείου που αφορούσε μια εταιρεία ακινήτων και οι προσπάθειές της να καταστρέψει τη γειτονιά του Όττο, δεν ήταν η λύση σε αυτό το πρόβλημα. Είναι μια κακώς αναπτυγμένη υποπλοκή, η οποία λύνεται ξαφνικά και πολύ βολικά. Καλύτερη είναι η τριτοβάθμια πλοκή που περιλαμβάνει έναν πρώην μαθητή της συζύγου του Όττο, που μόλις έχει μετακομίσει, και τον έδιωξαν από το σπίτι του επειδή ο πατέρας του απλά δεν μπορεί να δεχτεί έναν τρανς γιο. Σίγουρα θα μπορούσαν να έχουν εμπλουτίσει αυτή την ιστορία με λίγο περισσότερες λεπτομέρειες, αλλά τουλάχιστον καταφέρνει να δώσει στην ταινία μια επιπλέον διάσταση, σαν να την κάνει να νιώθει πιο σχετική και σαν να βοηθά τον Otto να μην γίνει απλώς ένα καρτούν.
Και φυσικά, έχουμε τους γείτονες, τη Marisol και τον Tommy. Είναι χαρακτήρες, λοιπόν, που στην αρχή μοιάζουν να μην είναι παρά στερεότυπα περπατήματος, αλλά ευτυχώς καταφέρνουν να ξεπεράσουν το αναμενόμενο, αποτελώντας αξιόπιστες φιγούρες για την πλοκή. Στην πραγματικότητα, ξεχωρίζει η δουλειά της Mariana Treviño, η οποία καταφέρνει να εξελίξει τη Marisol ως μια έξυπνη και ευγενική γυναίκα, που νοιάζεται για τους άλλους και που αποφάσισε να κάνει μια ήσυχη και οικογενειακή ζωή, παρόλο που έχει σπουδές και ικανότητες. Είναι αυτή, λοιπόν, που καταφέρνει να μαλακώσει λίγο τον Ότο, άρα και τα πιο κυνικά μέλη του κοινού.
Ωστόσο, όπως μπορείτε να φανταστείτε, η ταινία ανήκει στον Τομ Χανκς. Το χάρισμά του είναι τόσο αξιοσημείωτο, η προσωπικότητά του τόσο δυνατή και ευγενική, που καταλήγει να είναι αρεστός ακόμα και όταν παίζει... ε, γκρινιάρης γείτονας. Ο Χανκς κάνει καλή δουλειά, λοιπόν, κάνοντας τον Ότο να μην είναι μονοδιάστατη φιγούρα, δίνοντάς του πρόσθετες διαστάσεις που βοηθούν στην εξήγηση της τρέχουσας κατάστασής του. Γι' αυτό ο Ότο δεν νιώθει ποτέ εντελώς δυσάρεστος ή κακός άνθρωπος, αλλά περισσότερο σαν κάποιος που έζησε μια μακρά και ταλαιπωρημένη ζωή και που απλά δεν έχει την υπομονή να τα βάλει με άλλους ανθρώπους. Μπορεί να μην είναι το πιο θεαματικό ή φανταχτερό έργο του Χανκς, ωστόσο αξίζει να τονιστεί.
Εκτός από την κύρια αφήγηση, το "Grumpy Neighbor" έχει αρκετές αναδρομές στις οποίες ο Τρούμαν (ο γιος του Τομ Χανκς) υποδύεται έναν νεαρό Όττο, και όπου βλέπουμε πώς γνωρίζει και ερωτεύεται τη μέλλουσα σύζυγό του. Αυτές οι σκηνές είναι επίσης που βοηθούν στην καλύτερη ανάπτυξη του Otto ως ανθρώπου, δείχνοντάς μας μια ελαφρώς πιο απαλή και συναισθηματική πλευρά του χαρακτήρα. Και χάρη σε αυτές τις στιγμές, σε συνδυασμό με το αποτέλεσμα της ιστορίας, πολλά μέλη του κοινού θα καταλήξουν να κλαίνε στη μέση του κινηματογράφου. Το καλό με αυτό, σε κάθε περίπτωση, είναι ότι το "Grumpy Neighbor" δεν αισθάνεται ποτέ χειριστικό ή υπερβολικό — τα συναισθήματα που προκαλεί στον θεατή προέρχονται φυσικά από την ιστορία και τους χαρακτήρες του.
Το "Grumpy Neighbor" δεν είναι μια θεαματική ταινία - και πάλι, αν υπάρχει η αρχική έκδοση, δεν υπάρχει κανένας λόγος να παρακολουθήσετε αυτό το ριμέικ και νέα στοιχεία, όπως η υποπλοκή που αφορά την κατασκευαστική εταιρεία, δεν θα μπορούσαν να είναι πιο άσχετα. Αλλά αν θέλετε να δείτε την ταινία ούτως ή άλλως, τότε να ξέρετε ότι είναι μια συναισθηματική και καλοπρωγμένη εμπειρία, όπου ο Τομ Χανκς ξεχωρίζει, καταφέρνοντας να συνδυάσει την ανυπομονησία και την τρυφερότητα, να αναπτύξει έναν πρωταγωνιστή που δεν είναι δύσκολο να ερωτευτείς. . Το "A Grumpy Neighbor" είναι πολύ καλύτερο από ό,τι υποδηλώνει ο ισπανικός τίτλος του (τι τους κόστισε να βάλουν το "A Man Called Otto";), αλλά προβλέψιμο και ελαφρώς κατώτερο από τις ταινίες που συνήθως βγάζει ο Hanks στις αίθουσες. Φυσικά, και όπως είπα και παραπάνω γραμμές: ετοιμάστε τα χαρτομάντιλα Θα χρειαστούν.
# ριμέικ # Τομ Χανκς # ένας άντρας που τον λένε τον Ότυο # ένας γκρινιάρης γείτονας
Comments