Στην κοιτίδα της ελληνικής ναυτιλίας, γιορτάζουν στολίζοντας καράβια! Τα «Αγιοβασιλιάτικα καραβάκια» είναι ένα τοπικό έθιμο, το οποίο απολαμβάνουν ντόπιοι και επισκέπτες, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς στο νησί της Χίου Για λίγες ώρες, οι πολυπληθείς ομάδες ξεσηκώνουν την πόλη με τα «παινέματά» τους, τραγουδώντας και παίζοντας με τα παραδοσιακά όργανα. Όλο το βράδυ, οι ομάδες από τις συνοικίες περιφέρονται με τα καραβάκια τους στην πόλη και τραγουδούν τα κάλαντα από σπίτι σε σπίτι, αλλάζοντας τα «παινέματα», ώστε να απευθύνονται ξεχωριστά στο κάθε νοικοκυριό (π.χ. αν έχει γιους ή κόρες, ξενιτεμένους ή ναυτικούς, κ.λ.π., οι ευχές διαμορφώνονται αντίστοιχα). Παραθαλάσσιο ή μη, ορεινό, ή πεδινό, γραφικό ή άγονο, για κάθε ξενιτεμένο δεν υπάρχει άλλος πιο μαγικό, πιο αγνό και πιο φιλόξενο από τον τόπο του .όπως λέει και το τραγούδι των παινεμάτων Σ’ αυτό το σπίτι που `ρθαμε πέτρα να μη ραγίσει κι ο νοικοκύρης του σπιτιού χρόνια πολλά να ζήσει. Άγιε μου Βασιλάκη μου και Άγιε μου Νικόλα προστάτευε τους ναυτικούς την ώρα του κυκλώνα. Χρόνια πολλά, να `στε καλά κι εσείς και οι δικοί σας να `ρθούνε τα ξενάκια σας κι όλοι οι ναυτικοί σας. Σε όλους σας ευχόμαστε αγάπη, ειρήνη υγεία καλή καρδιά, χαμόγελο και Θεία ευλογία. Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά ψιλή μου δεντρολιβανιά κι αρχή κι αρχή του Γεναρίου του μεγά του μεγάλου Βασιλείου. Βασίλη μ’ από που `ρχεσαι, κι από κι από πού κατεβαίνεις και βαστάς, και βαστάς ρόδα και ραίνεις κάτσε να φας, κάτσε να πιεις, κάτσε τον πόνο σου να πεις κάτσε, κάτσε να τραγουδήσεις και να μας καλώς ορίσεις κι έβγα, κι έβγα να μας κεράσεις, που να ζεις, που να ζεις και να γεράσεις.
Πολλοί είναι και εκείνοι που έχουν ήδη φύγει, είτε από επιλογή είτε από ανάγκη, τα τελευταία χρόνια και θα γιορτάσουν τη νέα χρονιά μακριά από τους φίλους και την οικογένειά τους. Όσο φτωχά κι αν φαίνονται πλέον τα Χριστούγεννα στην Ελλάδα, είναι δύσκολο να τα περνάς μακριά από τους αγαπημένους σου. Ωστόσο, αν και, τέτοιες μέρες, η νοσταλγία είναι πολύ πιο έντονη στις καρδιές των περισσότερων ξενιτεμένων. Έχει και η φυγή τα καλά της. Δεν αναφέρομαι μόνο στο εργασιακό περιβάλλον και στις επαγγελματικές ευκαιρίες ή στη σχετική ισότητα δικαιωμάτων και των ευκαιριών που θα βρουν οι Έλληνες του εξωτερικού στις περισσότερες χώρες του Δυτικού κόσμου. Εκτός από τα γνωστές πληγές της Ελλάδας, η ίδια η εμπειρία τού να είναι κανείς «ξένος» σε μια ξένη χώρα είναι από πολλές πλευρές "ανακουφιστική " . Άλλωστε, προβλήματα και κουραστική πολιτική ζωή έχουν κι άλλα κράτη. Όταν είσαι ξένος, όμως, έχεις την πολυτέλεια να παρακολουθείς τον σκοτωμό μεταξύ Βαλλόνων και Φλαμανδών στο Βέλγιο ή τις παραξενιές των Βρετανών λόρδων και της βασιλικής οικογένειας, από κάποια απόσταση πολλές φορές διασκεδαστική. Νιώθεις κάτι ανάμεσα σε τουρίστας και ανθρωπολόγος και η καθημερινότητα δεν σε αγγίζει ούτε σε φθείρει τόσο πολύ, όσο όταν είσαι ντόπιος.και εάν είσαι στην Ελλάδα
Δεν ειναι βέβαια όλα ρόδινα για όσους κατέφυγαν στο εξωτερικό προκειμένου να διασφαλίσουν τον επιούσιο. Το αντίθετο όταν διαπιστώνουν ότι πρέπει να σκίζονται στο μεροκάματο όλη μέρα για να μπορούν να πληρώσουν το νοίκι σ’ ένα αχούρι των 20 τετραγωνικών στο Παρίσι ή να μοιράζονται ένα δυάρι με κάποιον άγνωστο στο Λονδίνο, μολονότι βρήκαν δουλειά ως λέκτορες σε πανεπιστήμιο περιωπής. Φυσικά, δεν μπορεί να μη σου λείψουν η γλώσσα σου, ο ήλιος σου, τα στέκια της γειτονιάς, οι φίλοι σου. Και πάλι, όμως, την Ελλάδα μπορείς να την βρεις παντού: ακούγοντας τον πλανόδιο Πακιστανό μουσικό που παίζει Χατζιδάκι στο μετρό ή διαβάζοντας Ελληνικές εφημερίδες κακά τα ψέματα πλέον το διαδίκτυο μας φέρνει πιο κοντά στο τόπο μας αλλά και πάλι σου λείπουν οι μυρωδιές του σπιτιού από την κουζίνα της μητέρας σου και γενικά όλο αυτό το οικογενειακό περιβάλλον που ζούσες όταν ήσουν στην Ελλάδα. Εξάλλου, οι νέοι που εγκαταλείπουν την Ελλάδα θα διαπιστώσουν ότι η οικειότητα με τα νέα δεδομένα στην νέα χωρά που ζουν δεν θα αργήσει να έρθει Έπειτα από πολλά χρόνια, θα νιώσουν ότι αποκτούν μια δεύτερη πατρίδα, αφού άλλωστε μάνα είναι και αυτή που μας γεννάει, μάνα κι εκείνη που μας μεγαλώνει. Το κυριότερο, πάντως, είναι ότι η επαφή με άλλες κουλτούρες, με άλλους ανθρώπους, το ξεβόλεμα από τις γνωστές συνήθειες, σε οδηγούν στην νοσταλγία του τόπου σου. Πάντα η ζωή των ξενιτεμένων μας έχει το πριν και το μετά. Πρόσωπα, μνήμες, μυρωδιές, ήχοι και αισθήσεις, όλα ένα μέσα μας και δεν σε αφήνει να ηρεμήσεις, να ξεχάσεις, να κόψεις το δέσιμο.Πολλές άφορες συγκρίνουμε τα πράγματα αλλά ειναι άνιση αυτή η σύγκριση. Γιατί φεύγεις από την χώρα σου για κάτι καλύτερο, αλλά μέσα σου πάντα κουβαλάς τον τόπο σου. Η αλήθεια ειναι ότι όπου και να πας πάντα μα πάντα θα κουβαλάς την Ελλάδα μέσα σου, πάντα θα θέλεις να γυρίσεις πίσω. Στον τόπο που σε μεγάλωσε και σε γαλούχησε με τις αξίες σου.
Κάθε Χριστούγεννα γίνεται πιο έντονη αυτή η επιθυμία, πάντα θα μετράς το χρόνο αντίστροφα όταν έχεις κλείσει τα εισιτήρια για να έρθεις στην πατρίδα να χωθείς στην αγκαλιά των δικών σου ανθρώπων και να μυρίσουν τα χριστουγεννα όπως εκεινα των παιδικών σου χρόνων.. Κι έπειτα γεμάτος χαρά να γυρίσεις και πάλι πίσω. Πίσω στην όμορφη αλλά μελαγχολική δεύτερη πατρίδα που πάντα σε περιμένει η ζωή που έχεις χτίσει εκεί.
Comments