Υπήρχε, υπάρχει και φοβάμαι ότι θα υπάρχει, όσο συνεχίζουν να αναθρέφονται άνθρωποι ανώριμοι συναισθηματικά, διεστραμμένοι και μισάνθρωποι, που δε γνωρίζουν ότι γονιός δεν είναι αυτός που σπέρνει παιδιά κ δεν μεγαλώνουν μονάχα με τη φροντίδα της φύσης σαν τα αγριολούλουδα.
Γονιός δεν είναι αυτός που προσφέρει ένα πιάτο φαΐ και μία στέγη για να σκεπάσει την αδιαφορία, την παραμέληση, την απαξίωση, τον φόβο, την ντροπή.
Όσο υπάρχει μία κοινωνία, όσο υπάρχω εγώ κι εσύ, ο γείτονας και συγγενής, οι οποίοι αδιαφορούμε για το παιδάκι της διπλανής πόρτας, που δεν πηγαίνει σχολείο, αλλά για δουλειά, που είναι γεμάτο μώλωπες και συνεχώς με το κεφάλι σκυφτό, αντί να γεμίζει την ψυχή μας με τα γέλια και τα παιχνίδια του.
«Πού να μπλέκω τώρα; γονείς έχει...» Βρήκαμε και την δικαιολογία για να αποποιηθούμε την ευθύνη μας .
Όσο υπάρχουν εκεί έξω, μικρόψυχοι που αντανακλούν τη μιζέρια τη δικής τους ζωής και τη χαμηλή τους αυτοεκτίμηση στους συνανθρώπους τους οικειοποιούμενοι τον ρόλο του δικαστή, του υπεράνω, που ο πόνος του άλλου γίνεται τροφή για τα σαρκοβόρα σώψυχά τους.
Όσο υπάρχει μία πολιτεία, ένα κράτος, δομές και φορείς που χρησιμοποιούν τη λαβωμένη παιδική ψυχή για να προβληθούν , να κερδίσουν τα εύσημα , να καλύψουν τα ανομήματα "ημών" κι όχι για να επέμβουν ουσιαστικά , να προστατεύσουν και να θεραπεύσουν τις πληγές της.
Κι αν υπάρχουν, εντέλει, κάποιοι, λίγοι, οι οποίοι πιστεύουν στην αλληλεγγύη κι έχουν τάξει τη ζωή και το έργο τους στον Άνθρωπο , χαλάνε την πιάτσα και «άρον άρον σταύρωσον αυτόν».
Παγκόσμια μέρα παιδικής κακοποίησης σήμερα και θα γεμίσουμε με post ενσυναίσθησης, θα πούμε όλοι από μία κουβέντα και το βράδυ, θα κλείσουμε ερμητικά τα αυτιά μας, θα φιμώσουμε τη συνείδησή μας και θα γυρίσουμε πλευρό, όταν από το διπλανό διαμέρισμα θα ακούμε τον άγριο καυγά του γείτονος ζευγαριού , τις καρέκλες να αναποδογυρίζουν και τα κλάματα του Νικολάκη ή της Μαρίτσας.
Είπαμε...πού να μπλέκουμε τώρα;
Comments