Ο συγγραφέας Γεώργιος Νεκτάριος Παναγιωτίδης μιλάει στον Γιώργο Δολγυρα και το undercity

Ο Γεώργιος Νεκτάριος Παναγιωτίδης γεννήθηκε το Νοέμβρη του 1983 στο Πανόραμα

Θεσσαλονίκης. Είναι απόφοιτος του τμήματος Εφαρμοσμένης Πληροφορικής (Πα. Μακ.) και

του ΠΜΣ «Θεολογία και πολιτισμός» (Α.Π.Θ.) και εργάζεται στην ιδιωτική εκπαίδευση. Είναι

αντιπρόεδρος της Χριστιανικής Δημοκρατίας. Και σίγουρα μία ιδιάζουσα πολυσχιδής

προσωπικότητα ως άνθρωπος. Πράγμα που τον κατέστησε και τον πρώτο μας καλεσμένο

για μία συνέντευξη στο UnderCity

-Αρχικά, θα θέλατε να συστηθείτε και να μοιραστείτε μαζί μας κάποια πράγματα, ώστε

να σας γνωρίσουμε καλύτερα;

Χαιρετώ το UnderCity και του εύχομαι ειλικρινά να έχει καλή πορεία!

Γράφω άρθρα σε έντυπα εδώ και 17 χρόνια, γράφω συστηματικά λογοτεχνία

μυστηρίου/αστυνομική/θρίλερ/τρόμου εδώ και 4,5 χρόνια.

Στο «κομοδίνο» μου, αν το ξεψαχνίσετε, θα βρείτε την «Ιστορία της Βυζαντινής

Φιλοσοφίας» του Ν. Ματσούκα, τη συλλογή «Στη σκιά του Έντγκαρ Άλλαν Πόε» με κλασικές

ιστορίες τρόμου, το νουάρ «Αίμα στις στάχτες» του Χρήστου Γιαννάκενα, το «Κόκκινο

βιβλίο-Θεμελιακές αρχές» με το καταστατικό του PSUV Βενεζουέλας, τα «Ποιήματα: Γ’

Τόμος» του Κώστα Στεργιόπουλου… Στο σπίτι ακούω αυτές τις μέρες Badalamenti (dark

jazz) και στο αυτοκίνητο σε repeat το “I see red” από το δίσκο “Oxygen” των Thousand Foot

Krutch.

Όταν λέμε χαμός, χαμός (γέλια)…

-Τι αγαπάτε, τι φοβάστε και τι έχετε χάσει στη ζωή;

Αγαπώ τις ειδυλλιακές άνοιξες, λατρεύω τα πονετικά φθινόπωρα και τους βαθείς χειμώνες.

Ό,τι είναι μυστηριώδες και τη συνάντηση με αυτό, από τα κρυμμένα βάθη της καθημερινής

ζωής μέχρι τον Απρόσιτο που μένει «κρυμμένος και μέσα στη φανέρωσή του». Τα άδολα

βλέμματα, τη φωτιά των ψυχών, την αληθινή μαγκιά, την ακάθεκτη επαναστατικότητα, τη

συμπάσχουσα αγιότητα.

Αγαπώ να μισώ τον Κακό μου Εαυτό, που, όσες μπαταριές κι αν φάει, παραμένει

απέθαντος, κρυμμένος σε μια ντουλάπα, όπως ο… Μάικλ Μάιερς.

Φοβάμαι τη στενόκαρδη ανωριμότητα πολλών, τις ολέθριες συμβάσεις στις οποίες

φυλακίζουν τους εαυτούς τους και όσους επηρεάζουν.

Έχω χάσει πολλά κατά διαστήματα… αλλά όλα μυστικότροπα αναπληρώνονται.

-Υπάρχουν κάποιοι αγαπημένοι συγγραφείς και έργα από τους οποίους έχετε

επηρεαστεί;

O μοναδικός Πόε με τις ιστορίες μυστηρίου, αγωνίας και φρίκης και τα ποιήματά του (βλ.

π.χ. «Η χώρα των Ονείρων»), ο σαγηνευτικός, ατμοσφαιρικός και νουάρ Γιάννης Μαρής, η

Αγκάθα Κρίστι, ο Σιμενόν, ο Μοντανάρι, με έχουν όλοι κάπως επηρεάσει. Από πολύ παλιά

ακόμα με στοιχειώνει η Enid Blyton, με το «Μυστήριο των απειλητικών γραμμάτων» της...

-Εδώ κάπου πρέπει να σας ρωτήσω, ο κομμουνισμός είναι μαρξιστικός ή χριστιανικός;

Πού καταλήγει η δοκιμιακή σας μελέτη;

Ο κομμουνισμός είναι υπό μια άποψη και μαρξιστικός και χριστιανικός. Από μια άλλη

άποψη είναι (μόνο) χριστιανικός, εφόσον ο χριστιανισμός είναι στο… γενετικό του υλικό.

Ό,τι και να σας πω, πρέπει να διαβάσετε το βιβλίο (γέλια)…

-Έχοντας γράψει 3 αστυνομικά έργα. Ποια θεωρείτε πως είναι τα σημαντικότερα στοιχεία

που πρέπει να έχει ένα καλό αστυνομικό μυθιστόρημα;

Νομίζω πως το κύριο στοιχείο ενός καλού αστυνομικού είναι η αυθεντική έμπνευση. Η

αυθεντική έμπνευση παίρνει όλα τα στοιχεία της προσωπικότητας, της σχετικής έρευνας

και των γνώσεών μας, τα μεταμορφώνει και τα (ανα)τοποθετεί με ένα τρόπο που καμία

ορθή λογική, μανιέρα, συστηματική μέθοδος ή τεχνητή νοημοσύνη δε θα μπορούσε να

αναπαράξει.

-Τι θα διαβάσει ο αναγνώστης στο νέο σας αστυνομικό έργο, «Σκοτεινό δωμάτιο»;

Πρόκειται για μια ιστορία σε έκταση κάπου εκεί κοντά στους «10 μικρούς νέγρους», ας

πούμε, της Αγκάθα Κρίστι, μια νουβέλα, που ολοκλήρωσα μέσα σε ένα διάστημα 2+ ετών.

Είναι η συνέχεια του πρώτου μου βιβλίου αστυνομικού μυστηρίου και πιάνει το νήμα κοντά

2 μήνες μετά τα γεγονότα εκεί και την έκβασή τους.

Η πρώτη συνιστώσα του βιβλίου είναι ένα «κυνήγι θησαυρού» με γρίφους (scavenger

hunt), ανάλογο αυτών που γίνονται σε μεγάλα πανεπιστήμια του εξωτερικού. Σε αυτό

συμμετέχει η Αθανασία Πετράκη με τις φίλες της. Οι γρίφοι περιλαμβάνουν ρητά («Η αρχή

είναι το ήμισυ του παντός»), εικόνες (π.χ. ένας νερόμυλος), στοιχεία Κρυπτογραφίας, που

οδηγούν, αν συνδυαστούν όπως πρέπει, σε πληροφορίες και δίνουν κάθε φορά τον

επόμενο γρίφο...

Η δεύτερη συνιστώσα είναι μια έρευνα που στρέφεται γύρω από μια έπαυλη –εκλεκτικής

αρχιτεκτονικής- του πεθαμένου ευεργέτη της κωμόπολης. Ο δήμαρχος την προετοιμάζει για

διάθεση στο κοινό, όμως, πριν από αυτό, ξεφυτρώνουν εκκρεμότητες: η εύρεση ενός

αρχιτεκτονικού παραδόξου (που επισημαίνει μια μακρινή κληρονόμος) και, αργότερα, μια

διάρρηξη. Για την τελευταία καλείται να δράσει μυστικά ο Στέργιος Πετράκης, ο 60άρης

ιδιωτικός ερευνητής και θείος της Αθανασίας: ένα «πρόσωπο-σπαθί». Δέχεται την

πρόσκληση και κάποια στιγμή οι δύο συνιστώσες θα συγκλίνουν απότομα...

-Ερώτηση πρόκληση: Το αστυνομικό μυθιστόρημα είναι από τα πιο εμπορικά είδη με

αποτέλεσμα να εκδίδεται πληθώρα έργων κάθε χρόνο, τόσο ελληνικής όσο και ξένης

λογοτεχνίας. Ποια είναι εκείνα τα στοιχεία που το αναγνωστικό κοινό θα βρει στο έργο

σας, ώστε να το προτιμήσει έναντι άλλων;

Είναι μια ιστορία που γεννήθηκε με τρόπο πηγαίο, αβίαστο. Είναι –νομίζω- αρκετά

ευανάγνωστη, βατή, αλλά και με προχωρημένα στοιχεία για τους πιο ψαγμένους.

Γεννήθηκε ως μια ιστορία ανατριχιαστική και συναρπαστική, που, όταν τελειώνει το

γράψιμό της, πιάνεις το κεφάλι σου και λες: “τι ήτανε αυτό το πράγμα…” Εκτείνεται και

πατάει πάνω σε διάφορα ζητήματα φλέγοντα.

Αν λοιπόν θέλετε να λύσετε γρίφους που η λύση τους σας κοιτάει καταπρόσωπο, να

περιηγηθείτε σε μυστηριώδεις τοποθεσίες της πόλης μαζί με την Αθανασία και τις φίλες της

ψάχνοντας τους επόμενους... αν θέλετε μαζί με το Στέργιο (και τον Πέτρο) Πετράκη να

εξερευνήσετε αρχιτεκτονικά παράδοξα και να εξιχνιάσετε αινιγματικά εγκλήματα τα βράδια

του Νοέμβρη σε μια υποβλητική έπαυλη με μακεδονικά, βικτωριανά και γοτθικά στοιχεία

όπου ελάχιστοι είχαν το προνόμιο να μπουν τα τελευταία είκοσι χρόνια … join me…

-Θα θέλαμε να μοιραστείτε μαζί μας τα μελλοντικά σας σχέδια. Γράφετε ή επεξεργάζεστε

κάποιο νέο έργο;

Σύντομα είναι να βγει ένα δοκίμιο για το νεοφιλελευθερισμό. Λογοτεχνικά, ναι, έχω

ξεκινήσει να γράφω κάτι νέο και έχω ξεκινήσει να σχεδιάζω (και να ερευνώ για) κάτι

δεύτερο νέο. Οι σχετικές συλλήψεις γεννήθηκαν εδώ και μήνες και ολοένα μου

αποκαλύπτονται περισσότερο…

-Έχοντας αρκετή εμπειρία πια στο χώρο με 3 λογοτεχνικές εκδόσεις και 2 δοκιμιακά έργα,

τι θα συμβουλεύατε νέους φέρελπιδες συγγραφείς;

Ως συμβουλές που θά’ δινα σε φίλους: πρώτον, μην εγκαταλείψετε κάτι, επειδή δεν το

εκτιμά η σημερινή «οργανωμένη κοινωνία». Η πραγμάτωση ενός χαρίσματος που έχετε

είναι πέρα και πάνω από αυτό.

Δεύτερον, μην ενδίδετε στη φτήνια και στην εργαλειοποίηση των σχέσεών σας για μια

χολερική “επιτυχημένη σταδιοδρομία” στο χώρο. Για να παραφράσω τον Νικολάι

Μπερντιάγεφ, η αληθινή φιλία είναι ένα σπάνιο λουλούδι. Ένα τέτοιο λουλούδι αξίζει να το

αναζητήσεις τόσο όσο ο ήρωας της Προσδοκίας του Νοβάλις, διότι σε ακολουθεί και τώρα

και για πάντα, εκτός και εντός.

Και πολλά ακόμη, που δύσκολα λέγονται…

-Κλείνοντας αυτή την συνέντευξη θα θέλατε να μας δώσετε μία ευχή για το νέο έτος;

Eύχομαι να αναζητήσουμε τα σκοτεινά δωμάτια όπου κρύβονται τα «κρυμμένα γεγονότα»

της ζωής... και παράλληλα, να προσέξουμε τις παγίδες που μας στήνουν όσοι παραφυλάνε

αθέατοι. Καλό χειμώνα και είθε να αντικρύσουμε προσγειωμένα, με «ιερό ρίγος» που μας

σώζει από την ανοστιά, και με αγάπη που θανατώνει τη μοναξιά των ψυχών, το 12ήμερο

των Χριστουγέννων και το νέο έτος… Για το Undercity, εύχομαι να αναπτύξει όλο του το…

potential και να γίνει μια ξεχωριστή, αυθεντική φωνή!

*Η Νουβέλα αστυνομικού μυστηρίου «Σκοτεινό Δωμάτιο» του Γεώργιου Νεκτάριου

Παναγιωτίδη κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Άγρια Δύση – Μαραθιά.