Ο αποτροπιασμός για το έγκλημα, η απέχθεια για τον εγκληματία, η οργή για την ανοχή και ίσως την κάλυψη από κάθε πλευρά, η σύνθλιψη κάθε ευγενούς αισθήματος για τον άνθρωπο, το κύμα συμπαράστασης για το θύμα, η κραυγή της απαίτησης για την αποκάλυψη όλων των εμπλεκομένων, είναι όλα φυσιολογικές και θετικές αντιδράσεις μιας κοινωνίας που παλεύει να μείνει όρθια, με συνοχή και κανόνες. Όμως ας σκεφτούμε, μεγαλώνουμε και κινούμαστε σε ένα περιβάλλον άκρως συβαριτικό, που ως πρώτη προτεραιότητα για την καθημερινή αποσυμπίεση, και ίσως ως κύριο πολιτισμικό πρόταγμα, έχει την ηδονή.
Στη μουσική που επικρατεί στις τάσεις, στις ταινίες και σειρές που δεν μπορούν να σταθούν χωρίς ανάλογες σκηνές, στις συζητήσεις των παιδιών και των εφήβων, στη φρασεολογία των μεγάλων, στις αγορές, στις διαφημίσεις, στην κατανάλωση όλων εκείνων που υπόσχονται ευχαρίστηση δίχως τέλος και ενοχές. Όλα περιστρέφονται γύρω από την απόλαυση και την ικανοποίηση του βασικού ενστίκτου, χωρίς συναίσθημα, χωρίς ευαισθησίες, χωρίς ρομαντισμό, χωρίς αιδώ και όρια.
Όχι, το έγκλημα του βιασμού δεν μπορεί να εξισωθεί, ούτε να δικαιολογηθεί με τίποτα, όμως αν εμείς συντηρούμε εκόντες άκοντες ένα κλίμα που εξομοιώνει τον άνθρωπο με τα ζώα, αν εμείς οι ίδιοι ζούμε σαν ζώα, ας μην απορούμε αν μέσα στη ζούγκλα μας, θρέφονται, ακμάζουν και κυκλοφορούν τέρατα.
Παύλος Μόκκας
Comments