Η εξέγερση του Πολυτεχνείου έγινε από τους νέους, τους φοιτητές στις 14 – 17 Νοεμβρίου που δεν άντεχαν άλλο το απολυταρχικό καθεστώς της χούντας των Συνταγματαρχών. Το Πολυτεχνείο δεν γκρέμισε το καθεστώς της χούντας των συνταγματαρχών, ήταν όμως η πρώτη λαϊκή αμφισβήτηση του από τους νέους που πάντα τελικά βγαίνουν μπροστά και καθοδηγούν τα πράγματα, όσο και αν δεν το επιθυμούν συνήθως οι παλαιότεροι. Αρκετό νερό μπήκε από τότε στο αυλάκι, το Πολυτεχνείο μυθοποιήθηκε από πολλούς και απομυθοποιήθηκε από άλλους. Σήμερα έχει απομείνει άραγε κάτι από εκείνη την εξέγερση; Μάλλον όχι αν αναλογιστούμε τα όσα τραγικά συμβαίνουν στη χώρα. Πως αφαιρούνται εργασιακά δικαιώματα, πως ισοπεδώνονται καθημερινά άνθρωποι στο βωμό του κέρδους.
Η ανάγκη μίας νέας παλλαϊκής εξέγερσης ενάντια στο παλιό και τις δυνάμεις της συντήρησης ξανά έρχεται στο προσκήνιο και κρίνεται αναγκαία όσο ποτέ άλλοτε. Το ερώτημα είναι αν υπάρχει η επιθυμία και οι αντοχές ή η υποδούλωση έχει περάσει πλέον υποδόρια στο πετσί του ελληνικού λαού. Αν αυτός ο λαός θα δεχτεί να φυτοζωεί με ανεπαρκή επιδόματα τα οποία αποτελούν ξεκάθαρη κοροϊδία και χλεύη ή θα επαναστατήσει επιτέλους χωρίς κόμματα, χρώματα και σημαίες, με το ίδιο αίτημα: «ψωμί, παιδεία και ελευθερία».
Τότε μόνο το Πολυτεχνείο θα αποκτήσει νόημα και ουσία, θα γίνει και πάλι το σύμβολο που δε θα ξεθωριάζει στον χρόνο καπηλευόμενο ακόμα και από αυτούς που το πολέμησαν σφόδρα και αρνούνταν να καταθέσουν στεφάνι τιμώντας τους νεκρούς από τη Χούντα. Γιατί ναι όταν κάποιο σύμβολο χάσει το νόημα του και αποκαθηλωθεί, γίνεται απλά εορτούλα και πανηγυράκι, πράγμα για το οποίο φρόντισε ξεκάθαρα το καθεστώς μέσα των γνωστών – άγνωστων που κάθε χρόνο τέτοια περίοδο δρουν ανεξέλεγκτοι και ποτέ δε συλλαμβάνονται.
Έτσι το Πολυτεχνείο υποσυνείδητα ταυτίζεται με τα μπάχαλα και αποδομείται. Μπήκε άλλωστε και η πανεπιστημιακή αστυνομία στα πανεπιστήμια καταργώντας πλήρως την έννοια του ασύλου, λες και όλες οι έκνομες πράξεις συμβαίνουν στα πανεπιστήμια σαν να πρόκειται για τίποτα γιάφκες. Αποτέλεσμα δεν υπήρξε βέβαια και η εγκληματικότητα δεν μειώθηκε αλλά ο ουσιαστικός σκοπός να καταπνίξει η συντήρηση κάθε προοδευτικό ίχνος σκέψης σε αυτή την χώρα επιτελέστηκε.
Τα πράγματα είναι απλά, αλλάζουμε ή βουλιάζουμε. Αφήνουμε καναπέ, τηλεόραση διαδίκτυο βγαίνοντας τους δρόμους όπως σε τόσες άλλες χώρες ή συμβιβαζόμαστε με τις αλυσίδες μας και επιστρέφουμε στο παλιό σύνθημα: «ψωμί, ελιά και Κώτσο βασιλία». Απλώς με εκλεγμένο βασιλιά που ενίοτε θα μοιράζει στους υποτελείς κανένα επιδοματάκι από τους φόρους που οι ίδιοι πληρώνουν, ενώ ο ίδιος θα θησαυρίζει εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των αφεντάδων ετούτου του ρημαγμένου διαλυμένου τόπου.
Κείμενο: Γιώργος Δόλγυρας
Comments