Άλλη μία προεκλογική περίοδος έφτασε στο τέλος της. Κι ο ψηφοφόρος έμεινε ενεός από το οικτρό θέαμα του προεκλογικού αγώνα που διεξήχθηκε. Λειψυδρία στ΄ αλωνάκι της πολιτικής. Κουβέντα για το πάπλωμα. Εξωγήινοι εισέβαλαν στη χώρα και διεκδικούν την ψήφο μας. Πώς; Είδα κάτι κομπάρσους που κουνούσαν τα χέρια τους με κινήσεις αποστηθισμένες από εγχειρίδια προεκλογικής εκστρατείας, σε ρυθμό χτυπήματος μαγιονέζας. Κάτι ψέλλιζαν για το αγαπημένο τους φαγητό και το όνομα του σκύλου τους. Είδα κάτι αρχοντογούρουνα με μοσχαροκεφαλές (αναξαγόρεια όντα, αυτοί, από την εποχή της κεφάτης μίξης γονιδίων) να ευαγγελίζονται το τέλος της ανθρωπότητας με έπαρση περισσή. Είδα πιερότους, σαλτιμπάγκους, τροτέζες, παιδεραστές να μετεωρίζονται σε παραστάσεις ηθικού παραληρήματος και μεγαλοκυράτσες να αφορίζουν περί πεολειχίας. Είδα και πολλά προϊόντα εμπνευσμένης νεοεποχίτικης γλωσσολογίας. Βέβαια! Ανακάλυψα -ομολογώ με τη βοήθεια των μαθητών μου- μία πολύ σκερτσόζικη καταληξούλα, την -@.
Την ξέρατε; Είναι το νέο εύρημα της κορεκτίλας των ημερών μας. Είναι το μαγικό ραβδάκι που μεταμορφώνει κάθε πατριαρχικό κατάλοιπο της γλώσσας μας σε υψηλόπνοο σεβασμό προς τους ποικίλους προσδιορισμούς ταυτότητας. Τόσο απλά! Ένα σύμβολο μετατρέπεται σε κατάληξη. Η εκδίκηση των ιδεογραμμάτων! Εγώ, όμως, θα πρότεινα, μιας και το “@” είναι η αγγλική πρόθεση “at”, επιχειρώντας ένα μεταφραστικό δάνειο σε “παρά”, να κοτσάρουμε σε όλα τα πτωτικά αντί καταλήξεως -πατριαρχικής και βδελυκτής- ένα “παρά”, έτσι για την τσαχπινιά. Να μη λέμε: όλοι – όλες – όλ@ , αλλά : όλπαρα και να ξενοιάζουμε. Έτσι θα υποδηλώναμε και εμμέσως -πλην σαφώς!- ότι όλ(α για τον)παρα γίνονται. Ή όχι; Ά, ξέχασα! Έχουμε και τους αγνούς ιδεολόγους, πατριώτες, θρησκόληπτους και λοιπούς συγγενείς. Αυτοί, όταν δεν κάνουν τηλεμάρκετιν εμπορεύονται θείες επιστολές, ανακαλύπτουν πλατωνικές πολιτείες (μήπως πρόκειται περί της πλατωνοπόλεως του Πλωτίνου;) και πετρέλαιο στην οδό Πανεπιστημίου.
Πάνω από όλα, βέβαια, προστατεύουν την ωραία μας πατρίδα από τους μετανάστες, όταν δεν κάνουν μπίζνες στις δύστηνες πλάτες τους μέσω ΜΚΟ ή δεν ικανοποιούν τις ανώμαλες ορέξεις των επιφανών σφογγοκωλάριων καλλιτεχνών τους. Και ας περάσουμε στο περιφρονημένο πάπλωμα. Ουδείς εμίλησε για το ενδεχόμενο κήρυξης στάσης πληρωμών από τις ΗΠΑ. Κάτι που θα προωθήσει ακόμη ταχύτερα την εγκατάλειψη του δολλαρίου ως αποθεματικού και συναλλακτικού νομίσματος της παγκοσμιοποίησης. Τι θα σημάνει αυτό για μία Ευρώπη στενά προσδεμένη στις φιλοδόλλαρες ιδεοληψίες της, σε συνάρτηση με την αβελτηρία του δικού της νομίσματος; Κανείς δε μίλησε και για το μέγα ζήτημα του βιοτεχνολογικού και τεχνητονοητικού ολοκληρωτισμού.
Ποια στάση θα τηρήσουμε απέναντι στον καλπάζοντα -πλέον- απανθρωπισμό; Θα εξακολουθούμε να ψελλίζουμε “βυζάκια έξω λοιπόν” στα “τραπεζάκια έξω” των ξεπουλημένων ραμολιμέντων; Εν ολίγοις: τσεκούρι και φωτιά στους προσκυνημένους!