“Να ανοίγεις και κάνα βιβλίο να διαβάζεις!” Συνηθισμένη προτροπή των γονέων που πολλές φορές δε φείδονται να την απευθύνουν προς τα παιδιά τους, ακόμα και παρουσία ημών των καθηγητών, στο πλαίσιο ενημερώσεων για την πρόοδό τους. Φορτισμένος συναισθηματικά από
όσα βιώνουμε τον τελευταίο καιρό, σκεφτόμουν πόσο αυτή η προτροπή ερμηνεύει την παθογένεια του ρωμέικου.
Τι δείχνει αυτή η προτροπή ; Όλοι ξέρουμε πόσο ανέξοδα εμείς, οι γονείς, συμβουλεύουμε
τα παιδιά μας, χωρίς να αισθανόμαστε υποχρεωμένοι να τηρούμε εμείς πρώτοι τα όσα συμβουλεύουμε . Εγκαλούν -ουκ ολίγοι εξ ημών- τα βλαστάρια τους, που είναι όλη μέρα με το
κινητό στο χέρι και δεν ανοίγουν ποτέ ένα βιβλίο, αν και οι ίδιοι κάνουν ακριβώς το ίδιο. Η διαφορά
είναι ότι τα παιδιά τους τουλάχιστον ανοίγουν τα βιβλία -έστω- των σχολείων, φροντιστηρίων και
λοιπών βασάνων τους. Θα μου πείτε, πώς σχετίζεται αυτό με την επικαιρότητα;
Σχετίζεται! Τι άλλο κάνει το κράτος, όταν κινεί αυστηρόν δάκτυλον προς τον πολίτη για
υπόδειξη υπευθυνότητας, ανευθύνως ενεργώντας το ίδιο; Για θυμηθείτε το ιδεολόγημα της
ατομικής ευθύνης τον καιρό της πανδημικής έξαρσης! Εγκληματούσε ο πολίτης, αν δεν ενημέρωνε
τον κρατικό ηλεκτρονικό ρουφιάνο για τη βόλτα του κατοικιδίου του, αλλά ο υιός του
πρωθυπουργού του παρευρισκόταν σε “πάρτις” νεαρών χρυσοκανθάρων , όπου συναντούσε το
“αμόρε” του, γνωστή τενίστρια... Η σωματική άσκηση επιτρεπόταν σε ακτίνα 2 χλμ, πέριξ οικίας και
το πρωθυπουργικό ζεύγος χαριεντιζόταν υπέρκομψα στην Πάρνηθα, πολλά χλμ. μακριά από την
οικία τους.
Η εξουσία δεν έπαψε ποτέ να ασκείται πατερναλιστικά στη χώρα μας, με αποτέλεσμα η
παθογένεια του μικρόκοσμου της οικογένειας να αντανακλάται και στην άσκηση της εξουσίας. Η
αγία μικροαστική οικογένεια παραδοσιακά κρύβει κάτω από το χαλάκι τα ανομήματά της και
επιπλήττει τα νεαρά μέλη της με ύφος χιλίων καρδιναλίων, ενώ οι καρδινάλιοι της εξουσίας
απαιτούν από τον πολίτη επίδειξη υπευθυνότητας προς κάλυψη της δικής τους αφερεγγυότητας.
Και σε κάποιες περιπτώσεις ο πολίτης αναπληρώνει το κενό εξουσίας, οπότε όντως “ο λαός σώζει
το λαό”. Δε μπορούμε, όμως, κύριοι, να γίνουμε εμείς και σταθμάρχες, ελεγκτές εναέριας
κυκλοφορίας, λιμενάρχες κ.λπ. Εκεί είναι υποχρέωση του κράτους να διασφαλίσει την ποιότητα των
υπηρεσιών του προς τον πολίτη. Πώς; Με μία μαγική λέξη: αξιοκρατία -παντελώς άγνωστη στο
τουρκομπαρόκ αισθητικής και ηθικής νεοελληνικό δοβλέτ.
Και ερχόμαστε στο μέγα ζήτημα: τη συνενοχή πολίτη και κράτους. Ερχόμαστε στο γονιό που
προσκύνησε, έγλειψε, σύρθηκε (και ό,τι άλλο...) , δήθεν για την οικογένειά του, για να τακτοποιήσει
τα παιδιά του (κατά βάθος, βέβαια, για τον εαυτούλη του...) . Στο γονιό που είδε το ένα παιδί του
να φεύγει στην ξενιτιά και το άλλο γκαρσόνι στα νησιά, αλλά δε μίλησε. Γιατί ο κ.Αμελετητόπουλος
τον έβαλε κάποτε στη ΔΕΗ. Και πιστεύει ότι θα του βάλει έστω την κόρη του στα όποια σπαράγματα
κράτους απέμειναν. Κι αν, τώρα, του γείτονα την κόρη του- την έστειλαν εξαϋλωμένη, πάλι δε
μιλάει. Γιατί του τάξανε και μια θεσούλα στο πανεπιστήμιο για το γιο το σπουδασμένο και
ξενιτεμένο.
Αυτή είναι η ιστορία, το παρόν και το μέλλον αυτής της χώρας. Μπορείτε να το
αμφισβητήσετε; Μακάρι, τουλάχιστον εσείς, οι νέοι, οι μαθητές μου, όλου του κόσμου τα παιδιά, να με διαψεύσετε, που άλλο μεγαλύτερο καμάρι δεν έχω στη ζωή μου από το να σας βλέπω να
προοδεύετε με το κεφάλι ψηλά!
Comentários